قصیده ای از سعدی :

ماه فرو ماند از جمال محمّد
سرو نباشد به اعتدال محمّد

قدر فلک را کمال و منزلتی نیست
در نظر قدر با کمال محمّد

وعده دیدار هرکسی به قیامت
لیله «اسرا» شب وصال محمّد

آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی
آمده مجموع، در ظلال محمّد

عرصه گیتی مجال همّت او نیست
روز قیامت نگر مجال محمّد

و آن همه پیرایه بسته جنّت فردوس
بو که قبولش کند، بلال محمّد

همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد
تا بدهد بوسه بر نعال محمّد

شمس و قمر در زمین حشر نتابد
پیش دو ابروی چون هلال محمّد

چشم مرا، تا به خواب دید جمالش
خواب نمی گیرد از خیال محمّد

«سعدی» اگر عاشقی کنی و جوانی
عشق محمّد بس است و آل محمّد