آنچه در اين نوشتار بيان مي شود 100 خصلت از خصوصيات رفتاري پيامبر
اکرم (ص) است که بازگو کننده بخشي از سلوک فردي و اجتماعي و سبک زندگي آن حضرت مي‌ باشد. بي‌ شک تأسي به سيره و سنت آن حضرت بر اساس آيه‌‌ «و لکم في رسول‌ الله اسوه حسنه» راهگشاي مشکلات و مسائل مبتلابه جامعه مسلمانان خواهد بود؛

1- هنگام راه رفتن با آرامي و وقار راه
مي رفت.

2- در راه رفتن قدم ها را بر زمين نمي کشيد.

3- نگاهش پيوسته به زير افتاده و بر زمين دوخته بود.

4- هرکه را مي ديد مبادرت به سلام مي کرد و کسي در سلام بر او سبقت نگرفت.

5- وقتي با کسي دست مي داد دست خود را زودتر از دست او بيرون نمي کشيد.

6- با مردم چنان معاشرت مي کرد که هرکس گمان مي کرد عزيزترين فرد نزد آن حضرت است.

7- هرگاه به کسي مي نگريست، با گوشه چشم (به روش متکبران) نظر نمي کرد.

8- هرگز به روي مردم چشم نمي دوخت و خيره نگاه نمي کرد.

9- چون اشاره مي کرد با دست اشاره مي کرد نه با چشم و ابرو.

10- سکوتي طولاني داشت و تا نياز نمي شد لب به سخن نمي گشود.

11- هرگاه با کسي هم‌صحبت مي شد به سخنان او خوب گوش فرا مي داد.

12- چون با کسي سخن مي گفت کاملاً
برمي گشت و رو به او مي نشست.

13- با هر که مي نشست، تا او اراده برخاستن نمي کرد آن حضرت برنمي خاست.

14- در مجلسي نمي نشست و برنمي خاست مگر با ياد خدا.

15- هنگام ورود به مجلسي، در صدر آن
نمي نشست.

16- در مجلس جاي خاصي را به خود اختصاص نمي داد و از آن نهي مي کرد.

17- هرگز در حضور مردم تکيه نمي زد.

18- اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.

19- اگر در محضر او چيزي رخ مي داد که ناپسند وي بود، ناديده مي گرفت.

20- اگر از کسي خطايي صادر مي گشت آن را نقل نمي کرد.

21- کسي را بر لغزش و خطاي در سخن مواخذه نمي کرد.

22- هرگز با کسي جدل و منازعه نمي کرد.

23- هرگز سخن کسي را قطع نمي کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگويد.

24- پاسخ به سئوالي را چند مرتبه تکرار مي کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.

25- چون سخن ناصواب از کسي مي شنيد، نمي فرمود «چرا فلاني چنين گفت»، بلکه
مي فرمود «بعضي مردم را چه مي شود که چنين مي گويند؟»

26- با فقرا زياد نشست و برخاست مي کرد و با آنان هم‌غذا مي شد.

27- دعوت بندگان و غلامان را مي پذيرفت.

28- هديه را قبول مي کرد اگر چه به اندازه يک جرعه شير بود.

29- بيش از همه صله رحم به جا مي آورد.

30- به خويشاوندان خود احسان مي کرد
بي آنکه آنان را بر ديگران برتري دهد.

31- کار نيک را تحسين و تشويق مي فرمود و کار بد را تقبيح مي نمود و از آن نهي مي کرد.

32- آنچه موجب صلاح دين و دنياي مردم بود به آنان مي فرمود و مکرر مي‌ گفت هرآنچه حاضران از من مي شنوند به غايبان برسانند.

33- هر که عذر مي آورد، عذر او را قبول
مي کرد.

34- هرگز کسي را حقير نمي شمرد.

35- هرگز کسي را دشنام نداد و يا به
لقب هاي بد نخواند.

36- هرگز کسي از اطرافيان و بستگان خود را نفرين نکرد.

37- هرگز عيب مردم را جستجو نمي کرد.

38- از شر مردم بر حذر بود ولي از آنان کناره نمي گرفت و با همه خوشخو بود.

39- هرگز مذمت مردم را نمي کرد و بسيار مدح آنان نمي گفت.

40- بر جسارت ديگران صبر مي فرمود و بدي را به نيکي جزا مي داد.

41- از بيماران عيادت مي کرد اگر چه
دورافتاده ترين نقطه مدينه بود.

42- سراغ اصحاب خود را مي گرفت و همواره جوياي حال آنان مي شد.

43- اصحاب را به بهترين نام هايشان صدا
مي زد.

44- با اصحابش در کارها بسيار مشورت مي کرد و بر مشورت تأکيد مي فرمود.

45- در جمع يارانش دايره وار مي نشست و اگر غريبه اي بر آنان وارد مي شد نمي توانست تشخيص دهد که پيامبر کدام يک از ايشان است.

46- ميان يارانش انس و الفت برقرار مي کرد.

47- وفادارترين مردم به عهد و پيمان بود.

48- هر گاه چيزي به فقير مي بخشيد، به دست خودش مي داد و به کسي حواله نمي کرد.

49- اگر در حال نماز بود و کسي پيش او
مي آمد، نمازش را کوتاه مي کرد.

50- اگر در حال نماز بود و کودکي گريه
مي کرد، نمازش را کوتاه مي کرد.

51- عزيزترين افراد نزد او کسي بود که خيرش بيشتر به ديگران مي رسيد.

52- احدي از محضر او نااميد نبود و مي فرمود: «برسانيد به من حاجت کسي را که نمي تواند حاجتش را به من برساند.»

53- هر گاه کسي از او حاجتي مي خواست، اگر مقدور بود روا مي فرمود و گرنه با سخني خوش و با وعده اي نيکو او را راضي مي کرد.

54- هرگز جواب رد به درخواست کسي نداد مگر آنکه درخواست براي معصيت باشد.

55- پيران را بسيار اکرام مي کرد و با کودکان بسيار مهربان بود.

56- غريبان را خيلي مراعات مي کرد.

57- با نيکي به شروران، دل آنان را به دست
مي آورد و مجذوب خود مي کرد.

58- همواره متبسم بود و در عين حال خوف زيادي از خدا بر دل داشت.

59- چون شاد مي شد چشم ها را بر هم
مي گذاشت و خيلي اظهار فرح نمي کرد.

60- اکثر خنديدن آن حضرت، تبسم بود و صدايش به خنده بلند نمي شد.

61- مزاح مي کرد اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمي زد.

62- نام بد را تغيير مي داد و به جاي آن نام نيک مي گذاشت.

63- بردباري اش همواره بر خشم او سبقت مي گرفت.

64- از براي دنيا ناراحت نمي شد و يا به خشم نمي آمد.

65- از براي خدا آنچنان به خشم مي آمد که ديگر کسي او را نمي شناخت.

66- هرگز براي خودش انتقام نگرفت مگر آنکه حريم حق شکسته شود.

67- هيچ خصلتي نزد آن حضرت منفورتر از دروغگويي نبود.

68- در حال خشنودي و ناخشنودي، جز ياد حق بر زبان نداشت.

69- هرگز درهم و ديناري نزد خود پس انداز نکرد.

70- در خوراک و پوشاک، چيزي زيادتر از خدمتکارانش نداشت.

71- روي خاک مي نشست و روي خاک غذا مي خورد.

72- روي زمين مي خوابيد.

73- کفش و لباسش را خودش وصله مي کرد.

74- با دست خودش شير مي دوشيد و پاي شترش را خودش مي بست.

75- هر مرکبي برايش مهيا بود، سوار مي شد و برايش فرقي نمي کرد.

76- هر جا مي رفت عبايي که داشت به عنوان زيرانداز خود استفاده مي کرد.

77- اکثر جامه هاي آن حضرت، سفيد بود.

78- چون جامه جديد مي پوشيد، جامه قبلي خود را به فقيري مي بخشيد.

79- جامه بهتري که داشت مخصوص روز جمعه بود.

80- هنگام کفش و لباس پوشيدن، هميشه از سمت راست آغاز مي کرد.

81- ژوليده بودن مو را کراهت مي دانست.

82- هميشه خوشبو بود و بيشترين مخارج آن حضرت براي خريدن عطر بود.

83- هميشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن، مسواک مي زد.

84- نور چشم او در نماز بود و آسايش و آرامش خود را در نماز مي يافت.

85- ايام سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه را روزه مي داشت.

86- هرگز نعمتي را مذمت نکرد.

87- اندک نعمت خداوند را بزرگ مي شمرد.

88- هرگز از غذايي بد نگفت.

89- موقع غذا هر چه حاضر مي کردند ميل مي فرمود.

90- در سر سفره از جلوي خود، غذا تناول مي فرمود.

91- بر سر غذا از همه زودتر حاضر مي شد و از همه ديرتر دست مي کشيد.

92- تا گرسنه نمي شد غذا ميل نمي کرد و قبل از سير شدن، منصرف مي شد.

93- معده اش هيچ گاه دو غذا را در خود جمع نکرد.

94- در غذا خوردن هرگز زياده روي نکرد.

95- تا آنجا که امکان داشت تنها غذا نمي خورد.

96- بعد از غذا دست ها را مي شست.

97- وقت آشاميدن، سه جرعه آب مي نوشيد؛ اول آنها بسم الله و آخر آنها الحمد لله مي گفت.

98- از دوشيزگان پرده نشين، باحياتر بود.

99- چون مي خواست به منزلي وارد شود، سه بار اجازه مي خواست.

100- اوقات داخل منزل را به سه بخش تقسيم مي کرد: بخشي براي خدا، بخشي براي خانواده و بخشي براي خودش بود و وقت خودش را نيز با مردم قسمت مي کرد.
به نقل از : سایت روزنامه رسالت